O nas

Legnickie Centrum Kultury

Powstanie województwa legnickiego w 1975 roku spowodowało niemalże automatyczne przekształcenie dotychczasowych powiatowych instytucji kultury w jednostki wojewódzkie. Legnica została pozbawiona własnych instytucji kultury, a Wydział Kultury i Sztuki w Urzędzie Miejskim w Legnicy utracił rację istnienia. W tej sytuacji Prezydent Miasta Legnicy w styczniu 1978 roku zlikwidował Wydział Kultury i Sztuki w swoim urzędzie i powołał do życia Legnickie Centrum Kultury, nadając mu uprawnienia dotychczasowego wydziału, a ściślej – upoważniając dyrektora tej instytucji do załatwiania określonych spraw z zakresu administracji państwowej w dziedzinie kultury na terenie miasta.

Za faktyczny początek Legnickiego Centrum Kultury należy przyjąć datę 1 maja 1978 roku – dzień personalnego obsadzenia stanowiska dyrektora tej instytucji, którym został Tadeusz Masojć. Na siedzibę LCK-u wyznaczono funkcjonujący od wielu lat klub „Parnasik” stanowiący własność legnickiej Spółdzielni „Budomont”. Instytucja otrzymała limit zaledwie kilku etatów i wyjątkowo skromną dotację z budżetu miejskiego. Zadania statutowe kierowały pracę Legnickiego Centrum Kultury w dwóch nurtach – szeroko rozumianym upowszechnianiu kultury i sztuki w mieście oraz koordynacji i nadzoru nad działalnością wszystkich innych (z wyjątkiem wojewódzkich) placówek i instytucji kultury w Legnicy. W zakresie administracyjnego zainteresowania LCK-u znalazły się więc zakładowe i spółdzielcze kluby i domy kultury, kina, księgarnie, szkolnictwo artystyczne, sieć filii bibliotecznych czy zakłady poligraficzne.

Funkcję administracyjną Legnickie Centrum Kultury pełniło jednak krótko. Cofnięto ją w 1980 roku na mocy centralnych uregulowań ustawowych. W Urzędzie Miejskim ponownie zaistniał Wydział Kultury i Sztuki, a Legnickie Centrum Kultury stało się miejską instytucją upowszechniania kultury. Krótki był również pobyt LCK-u w budynku klubu „Parnasik”. W listopadzie 1979 roku instytucję przeniesiono do odremontowanej części parteru Akademii Rycerskiej, rok wcześniej przejętej od dotychczasowego użytkownika, którym były wojska radzieckie.

Sytuacja uległa znaczniej – aczkolwiek nie optymalnej – poprawie. Legnickie Centrum Kultury uzyskało własną siedzibę w zabytkowej, XVIII-wiecznej budowli, której pomieszczenia stwarzały możliwość prowadzenia niektórych form działalności kulturalnej. Równocześnie instytucja umocniła się etatowo i okrzepła organizacyjnie – stało się w pełni ogólnomiejską instytucją upowszechniania kultury, zdolną do podejmowania poważnych przedsięwzięć z zakresu amatorskiej twórczości artystycznej, profesjonalnej działalności estradowej, teatralnej, muzycznej i wystawienniczej.

Nadal jednak skromne i technicznie niedostosowane do potrzeb warunki lokalowe oraz istnienie na terenie miasta innej dużej instytucji – Wojewódzkiego Domu Kultury, także prowadzącego działalność na rzecz mieszkańców Legnicy – nakazywało w sposób specyficzny programować działalność merytoryczną. Legnickie Centrum Kultury zdecydowało się więc na upowszechnienie form sztuki w taki sposób, aby nie powielać propozycji innych instytucji, a rozszerzać ofertę kulturalną dbając o jak najwyższą jakość artystyczną. Realizując to założenie LCK podjęło współpracę z Teatrem Pantomimy Henryka Tomaszewskiego z Wrocławia oraz Polskim Teatrem Tańca Konrada Drzewieckiego z Poznania. Te światowej sławy teatry przez wiele lat gościły w Legnicy i cieszyły się dużym zainteresowaniem odbiorców.

Równolegle Legnickie Centrum Kultury zadbało o rozwijanie i kontynuację niektórych form twórczości amatorskiej. Pod opieką LCK od 1981 roku działa najstarszy w Legnicy amatorski zespół – Chór „Madrygał” założony w 1949 roku przez patrona instytucji – Henryka Karlińskiego. W 1993 roku instytucja zajęła się również założonym w 1975 roku Zespołem Pieśni i Tańca „Legnica”, który zyskał stabilizację organizacyjną.

Na początku lat osiemdziesiątych Legnickie Centrum Kultury podjęło się zapoczątkowania działalności w dziedzinie tańca towarzyskiego. Rozpoczęto od kursów tańca, a jednocześnie kształcono własne pary turniejowe, które wkrótce z powodzeniem zaczęły uczestniczyć w turniejach w całym kraju. Równolegle sięgnięto po pokazy i turnieje wysokiej klasy par tanecznych, z klasą międzynarodową włącznie. Zwieńczeniem tych działań były dwie doroczne imprezy taneczne – Ogólnopolski Turniej Tańca Towarzyskiego „O Złotego Lwa” oraz Drużynowy Turniej Tańca Towarzyskiego o Puchar Prezydenta Miasta Legnicy.

Legnickie Centrum Kultury jest kontynuatorem działalności w zakresie popularyzacji muzyki organowej. Od 1992 roku organizowany jest Międzynarodowy Festiwal Organowy „Legnickie Wieczory Organowe”, Od 1994 roku, dzięki propozycji Państwowego Instytutu Muzycznego w Warszawie, LCK stało się współorganizatorem „Legnickiego Conversatorium Organowego” – festiwalu o unikalnym w skali kraju charakterze prezentującym najnowszą muzykę organową.

Z inicjatywy członków amatorskiego Klubu Filmowego „Laterna Magica” w 1994 roku powstała „Letnia Akademia Filmowa” – dziś znana jako „Legnicka Akademia Filmowa” – warsztaty przybliżające tajniki filmu animowanego. Po rozpadzie Centrum Sztuki-Teatru Dramatycznego w 1999 roku pod opiekę Legnickiego Centrum Kultury trafiły flagowe miejskie imprezy – Festiwal Chóralny „Legnica Cantat” oraz Międzynarodowa Wystawa „Satyrykon”.

W 1993 roku Legnickie Centrum Kultury przyjęło imię Henryka Karlińskiego. Na przestrzeni ponad czterech dekad działalności instytucją kierowali: Tadeusz Masojć, Irena Daszkiewicz, Grzegorz Szczepaniak i – obecnie – Marta Bilejczyk-Suchecka.